Το Benedectine δημιουργήθηκε το 1510, στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων μοναχών στην μικρή παραλιακή πόλη Fecamp, στη Νορμανδία της Γαλλίας από τον Ντον Μπερνάντο Βιντσέλλι. Είναι το πιο παλιό λικέρ που κυκλοφορεί μέχρι και σήμερα, και όπως συνέβη με πάρα πολλά λικέρ, ξεκίνησε σαν φάρμακο, αφού οι μοναχοί δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν τις τονωτικές και αναζωογονητικές του ιδιότητες.

Το «Ελιξήριο του Ντομ Βιντσέλι», έγινε σύντομα πασίγνωστο και περιζήτητο…με αποκορύφωμα την βράβευσή του το 1534, από τον Γάλλο βασιλιά Φραγκίσκο τον ΑΙ Όλα πηγαίνανε κατ΄ ευχήν, μέχρι που ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση και το μοναστήρι καταστράφηκε. Η συνταγή χάθηκε και για 70 χρόνια η Βενεδικτίνη εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Όλα αυτά μέχρι το 1863, όταν ένας συλλέκτης έργων τέχνης και έμπορος κρασιών, ο Αλεξάντερ Λε Γκραντ, ανακάλυψε την συνταγή μέσα σε παλιά βιβλία που αγόρασε και άρχισε να παρασκευάζει και να πουλά το ποτό ως Βενεδικτίνη, για λόγους τέρψης και όχι ως γιατρικό.

Μια άλλη εκδοχή αναφέρει, ότι στην πραγματικότητα ο Le Grand εφηύρε ο ίδιος τη συνταγή, μετά από πολλές προσπάθειες και πειραματισμούς, κατάφερε τελικά να παρασκευάσει την Βενεδικτίνη, με τη βοήθεια ενός τοπικού φαρμακοποιού, και επινόησε αυτή την ιστορία για να προωθήσει καλύτερα τις πωλήσεις του λικέρ. Στην ετικέτα υπάρχουν τα αρχικά DOM, (Deo Optimo Maximo), που σημαίνουν : στον Θεό τον Άριστο, τον Μέγιστο.  Η βάση του λικέρ είναι ένα μπράντυ, όπου αναμιγνύονται αποστάγματα από 27 διαφορετικά αρωματικά βότανα (το θυμάρι είναι ένα από τα βασικά συστατικά του), φλοιοί φρούτων και μπαχαρικά από όλο τον κόσμο. Στη συνέχεια, παλαιώνεται και ωριμάζει σε βαρέλια δρυός, που αναπαύονται σε σκοτεινά κελάρια, για να διαμορφωθεί η μοναδική της γεύση.

Η Βενεδικτίνη διακρίνεται για το διάφανο κεχριμπαρένιο χρώμα της και την απαλή αλλά ζωηρή γεύση της. Διακριτικά αρώματα εσπεριδοειδών και ψημένου ψωμιού, με ελαφρές νότες μπαχαρικών και βανίλιας το καθιστούν ένα μοναδικό λικέρ.                                                                                            Η βενεδικτίνη ήταν σχεδόν άγνωστη στις ΗΠΑ μέχρι τη δεκαετία του 1930, όταν το κοκτέιλ Β&Β – ίσα μέρη από Βενεδικτίνη και μπράντι – που επινόησαν στο «Κλαμπ 21» της Νεας Υόρκης, κυριολεκτικά «σάρωσε» τη χώρα…Με αφορμή αυτήν την τάση, η εταιρεία άρχισε να εμφιαλώνει το ” B & B “. Σύμφωνα με την  εταιρεία το Β&Β εξακολουθεί να πουλάει στις ΗΠΑ, 9 φορές περισσότερο από τη Βενεδικτίνη, πλην όμως το αυθεντικό, προϊόν είναι αυτό που έχει γοητεύσει τους μπάρμαν τελευταία, ιδίως στην Νέα Υόρκη, όπου έχουν καταληφθεί από μανία για την βενεδικτίνη, όπως είχε συμβεί παλιότερα και με την Chartreuse.

«Η Βενεδικτίνη χαίρει μεγάλης αποδοχής από το κοινό», αναφέρει ο Ντέιμον Ντάιερ, μπάρμαν στο μπαρ Louis 649 του Ιστ Βίλατζ, «και προσθέτει κάτι πολύ ιδιαίτερο σε ένα ποτό». Σε ότι αφορά το B & B, ο Ντάιερ το θέτει ως εξής: «Δεν θέλω το φυστικοβούτυρο και η μαρμελάδα μου να βρίσκονται στο ίδιο βάζο, καταλαβαίνετε;»
Τόσο η Βενεδικτίνη όσο και το B & B είναι 40 αλκοολικών βαθμών, ενώ μέχρι πρόσφατα, ήταν 43%.

Τη δεκαετία του 1980, το Β&Β, λανσαρίστηκε με το εξής σλόγκαν: «Η ευζωία είναι η καλύτερη εκδίκηση». Η Βενεδικτίνη, η οποία συμπληρώνει 5 αιώνες ζωής το 2010, έχει αναμφίβολα επιτύχει εκτός της ευζωίας και μακροζωία, αφού εξελίχθηκε από ένα πικρό μοναστηριακό γιατρικό, σε ένα πολυτελές λικέρ παγκόσμιας εμβέλειας.